درست نوزده سال پیش،

جـــــا مـاندم...

زنــدانی این روزگار زشــت شدم...

روزگــــــاری کهنه ازجنس

مـــن است نه از بـــرای من...

چه رسمیست دنیـــــا!

از گردشش می نالـیم و می نـــالـیم

و روز زمین گیر شــدنمان را جشـن میگیریم!

نمیدانـــــــم...

قلمم زیر بار دردها ترک برداشـــــته... کمرم خم شده!...

با این حالهنوز هم به دوست لبخند میدهم

هیجده سالگیــــم تمام شد

امروز آغاز نوزدهمیـــــن سالگـــــرد

غربـــت نشینی ام هست....

به رســـــم عــــادت...

تولـــــــــــدم مبــــــارک